سلام،
با عرض ارادت به محضرتان اجازه بدهید شعری از عماد خراسانی را که جناب شجریان آن را در دستگاه سه‌گاه اجرا و در برنامه گلهای تازه ۳۷ عرضه کرده تقدیم نمایم. شایان تذکر است که این شعر با ادبیات و لهجه مشهدی سروده شده است. بنا بر این اگر در خواندنش قدری مشکل هست، بر من ببخشایید. آواز این شعر با همین لهجه اجرا شده است.
یره اگر کار مو و تو دره بالا می‌گیره
ذره ذره دره عشقت تو دلم جا می‌گیره
روز اول به خودم گفتم اینم مثل بقی
حالا کم کم می‌بینم کار دره بالا می گیره
چند شبه باز مدوزم چشمامو تا صبح به چخت
یا به عکسم بیخودی مات ممنه، راه می‌گیره
چند شبه باز مثل چهل سال پیش ازین مرغ دلم
تو زمستون بهونه سبزی و صحرا می‌گیره
تا سحر جل نزنم، خواب به سراغم نمیه
هی دلم مثل بچه بهونه بیجا می‌گیره **
مگومش هرچی که مرگت چیه، کوفتی نمی‌گه
عوضش نق مزنه، ذکر خدایا می‌گیره
پیری و معرکه‌گیری که میگن کار مویه
دفتر عمر دره صفحه پنجاه می‌گیره
هر که عاشق شده پنهون مکنه مثل اویه
که سوار شتره پشتشه دولا می‌گیره
کوتا کردن دامنا را تا بیخ رون مشتی عماد
دیگه مجنون توی خواب دامن لیلا می‌گیره**
** این ابیات در آواز نیامده است.